Omdat opa Jan eenzaam is na de dood van zijn vrouw, neemt hij op aanraden van zijn buurmeisje Esther een hond. Hij kiest de liefste hond uit het asiel en noemt hem Cesar. Opa Jan en Cesar zijn gek op elkaar, maar toch, als op een dag het hek is blijven openstaan, loopt Cesar weg en verdwaalt hij. Hij komt bij de jongens Simon en Murat terecht. Zij geven hem een nieuwe naam: Köpek. Dat is Turks voor ‘hond’. De jongens willen de hond graag houden. Zeker Simon, hij droomt immers al lang van een hond. Maar omdat ze op een appartement wonen, krijgt hij er geen. Simon wil de hond zelfs nog houden als hij ontdekt dat hij een halsband draagt met een naam en adres op en als hij in de winkel een 'gezocht'-affiche ziet, maar Murat is het daar niet mee eens. De jongens maken ruzie en komen in de buurt van opa Jan terecht, die hen ziet. Simon is overstuur omdat hij de hond moet afgeven. Ondertussen wordt Simons vader ongerust omdat zijn zoon zo lang wegblijft. Simons zus, Sofie, heeft weet van de hond en toont hun vader de ‘gezocht’-affiche. Vader belt het nummer op net als Simon bij opa Jan is. Hij pikt Simon op bij opa Jan en ze spreken af dat Simon regelmatig met de hond mag gaan wandelen. Bovendien krijgt Simon thuis nog een spaarpot in de vorm van een hond. Het gezin gaat verhuizen naar een huis en Simon mag voor een echte hond sparen.
Hond gezocht hangt met haken en ogen aan elkaar. Berti Persoons vertelt het rechttoe rechtaan en bouwt weinig of geen spanning op. Hij gebruikt ook geen bijzondere beelden. Slechts af en toe probeert hij grappig uit de hoek te komen, bijvoorbeeld als Simon te horen krijgt dat hij voor een hond mag sparen. Hij kust dan de spaarpot. ‘“Doe normaal," spot Sofie. “Meisjes moet je kussen.”’
Naast de hoofdverhaallijn heeft Persoons het nog over Gerrit die zijn hond, Blacky, van zijn ouders weer naar het asiel moet brengen en later in de verdwaalde Cesar zijn Blacky herkent; over de slechte relatie tussen Simon en zijn zus, en over de werkloosheid van Simons vader, maar hij werkt dit niet verder uit. Een flauw verhaal met een ongeloofwaardig happy end. [Veerle Schaltin] Verberg tekst

Opa Jan is heel eenzaam. Hij ziet zijn familie niet vaak, maar het vrolijke buurmeisje Esther bezoekt hem bijna elke dag. Zij stelt hem voor om een hond te nemen. Opa Jan haalt een hond in het asiel en noemt hem Cesar. Na korte tijd ontsnapt de hond. Opa en Esther gaan hem zoeken. Murat en Simon vinden de hond. Als zij de poster van Esther en opa zien, wil Murat de hond terugbrengen. Maar Simon wil hem houden. Zal opa Jan zijn hond nog terugzien? De hoofdlijn in het verhaal is de liefde voor de hond. Het boek heeft een rustige bladspiegel, doordat de schijfster veel korte zinnen gebruikt. Er komen nogal wat personages in het boek voor, tussen wie regelmatig wordt geschakeld. Dat vergt concentratie van de lezer. De titels van de hoofdstukken zijn in een afwijkend lettertype gedrukt. Het omslag is mooi vormgegeven, al is wat onduidelijk wie de jongen is die als silhouet staat afgebeeld. Het onderwerp zal veel jeugdige lezers aanspreken. Vanaf ca. 10 jaar.

Gelukkig voor opa Jan komt Esther, zijn vrolijke buurmeisje, vaak langs. Sinds zijn vrouw gestorven is, woont opa Jan alleen. Esther raadt hem aan een hond te nemen zodat hij minder alleen is. Cesar, een hond uit het asiel, komt bij hem wonen en opa Jan is er heel blij mee. Maar op een dag loopt Cesar weg. Esther gaat op zoek naar de hond en komt terecht bij Simon en Murat. Daar zal ze Cesar teruvinden.
Een zeer eenvoudig verhaal over vriendschap. In korte hoofdstukjes leer je de personages kennen. Murat en Simon wonen in hetzelfde flatgebouw en zijn goede vrienden. Maar die vriendschap wordt op de proef gesteld als Simon de hond die Murat vond, niet wil teruggeven aan zijn baasje. En dan zijn er nog Esther, die heel goed voor opa Jan zorgt, en Gerrit, die de hond in kwestie eerder na een maand al weer naar het asiel moest brengen. Die hond brengt hen allemaal samen... Het is een gemakkelijk leesbaar boekje met korte hoofdstukjes en verzorgd uitgegeven. Het verhaal zelf is nogal droog geschreven en mist daardoor wat pittigheid. Ook de personages spreken wat weinig tot de verbeelding.
Verberg tekst