Als je dit boek in je handen ronddraait, heb je onmiddellijk zin om erin te lezen. De voorflap van Vrienden voor het leven kopt ‘Al sinds hun jeugd zijn ze een hechte vriendengroep. Vijf jonge mensen, totaal verschillend, die altijd op elkaar kunnen rekenen.’ Om je helemaal in de stemming te brengen, zie je vijf kinderen die op een landweggetje een loopwedstrijd houden en zodoende direct in je armen lijken te vliegen. Het groen van weg en de kanten baadt in een fel zonlicht. De drie meisjes lachen zich te pletter. De jongen in het midden heeft een verbeten trek om zijn mond. Zijn ogen houdt hij gericht op de weg. Hij lijkt vastbesloten om te winnen. Op de achterflap lees je ‘Gabby, Billy, Izzie, Andy en Sean: vijf jonge mensen die samen zijn opgegroeid. Nu de risico’s in hun leven groter worden, keren ze terug naar hun basis: de “Big Five”. Want wat is er mooier dan echte vriendschap.’ Om deze woorden kracht bij te zetten, staart Danielle Steel je met een dromerige blik aan.
Als je er dan in begint te lezen, wacht je echter een grote ontnuchtering. Dit boek van Steel is immers onleesbaar. Het is het drukken niet waard. In de eerste plaats vertrekt de auteur in elk hoofdstuk vanuit een ander verhaalperspectief. Nu eens laat ze een van de ouders aan het woord, dan krijgt een van de kinderen weer de eer. Op zich vormt dit geen probleem, een caleidoscopisch perspectief biedt de mogelijkheid om het verhaal vanuit verschillende hoeken te belichten. Bij Steel echter verliest het elke functionaliteit. Het enige wat ze doet, is van de hak op de tak springen. Het ene moment zit je tussen de kinderen en krijg je een zicht op hun leefwereld. Dan zit je weer tussen de volwassenen en verneem je meer over hun houding in het leven. Door dit gebrek aan consequentie en vertelinzicht krijg je te kampen met een verhaallijn die verzwakt met elke pagina die je omslaat. In feit is het zelfs niet de moeite om bij dit boek stil te staan. De lezer weze gewaarschuwd.
Zoals gezegd gaat het verhaal over vijf kinderen: drie jongens en twee meisjes. Ze komen duidelijk uit de gegoede klasse. Meermaals komt er in het boek naar voren dat geld geen probleem is. Ze gaan samen naar school. Ze behalen allemaal goede punten. De één is weliswaar net iets slimmer dan de ander. Maar looks of de sportkwaliteiten compenseren dit gebrek dan weer volledig. De ‘Big Five’ lijken met anderen woorden ‘gouden’ kinderen voor wie een mooie toekomst in het verschiet ligt. Maar dan slaat toch het noodlot toe. Kwestie van een verhaal te hebben. Seans broer overlijdt aan een overdosis en dit maakt zo een indruk op hem dat hij besluit bij de FBI te gaan. Jawel, hoor. Hij blinkt uit en zodoende mag hij deelnemen aan allerlei geheime opdrachten in Latijns-Amerika, bakermat van de drugskartels. De volgende in de rij met een slecht karma is Gabby. Zij is de knapste van de groep. Ze trekt naar Hollywood, maar ze wordt door een auto omvergereden. Haar vriendje Billy, met wie ze al sinds haar zestiende een seksuele relatie heeft, blijft verweesd achter. Voeg hieraan toe dat hij de scheiding en de nieuwe relatie van zijn moeder moeilijk kan verkroppen, en de weg naar de drugs lijkt gerechtvaardigd. Wees gerust, Steel bezit iets van een moraalridder want ook Billy overlijdt aan een overdosis. Andy is de bolleboos van de groep. Hij wordt dokter maar omdat hij de dood van een van zijn patiënten niet kan verkroppen, pleegt hij maar zelfmoord. Toen waren ze nog met twee: Izzie en Sean. Izzie, het moedertje van de hoop, wordt leerkracht. Ze wil immers niet de carrièrevrouw worden die haar moeder is. Na een ongelukkige relatie geeft ze toch toe aan haar gevoelens voor Sean. Deze geheimzinnige agent op kruistocht tegen de drugskartels blijkt haar gevoelens te delen. Einde. Geef toe. Zelfs bij deze samenvatting kan je niet anders dan de wenkbrauwen fronsen. De personages vallen bij bosjes en de overlevenden blijven als een soort Adam en Eva over. Trouwens, wie op zoek is naar enige duidelijke karaktertekening, komt ook bedrogen uit, want dit boek is een samenraapsel van allerlei platitudes. Op zich is dit niet vreemd, want voordat je een karakter goed zou kunnen leren kennen, verdwijnt hij of zij van het toneel. De enige uitzondering is Izzie. Maar het is wel jammer dat ook zij niet veel soeps te vertellen heeft. [Elke Beckers] Verberg tekst

Al vanaf de tijd dat ze in San Francisco bij elkaar in de klas zaten, van hun vijfde tot aan het eind van de middelbare school, vormen vijf jongeren een vriendengroep. Daarna zwermen de twee meisjes en drie jongens uit en kiezen voor heel verschillende universiteiten. Maar ze houden nauw contact en zien elkaar weer op hoogtijdagen bij hun ouders, totdat het noodlot toeslaat en de vriendenkring helaas kleiner wordt. Danielle Steel (1947), van wie al meer dan zestig romans verschenen, verwerkte in dit verhaal over jongeren en hun omgeving onder meer de zelfmoord van haar 19-jarige zoon. Maar ze laat ook ruimte voor optimisme en nieuwe liefde. De schrijfster heeft niet de nadruk gelegd op de karakters van de vele (hoofd)personen, maar ze probeert hen - met al hun problemen - in snel tempo een twintig jaar in hun leven te volgen. Een wat breedsprakige, keurig vertaalde roman, die de vele liefhebsters van de boeken van deze schrijfster zeker zal aanspreken. Normale druk.