Nee het is niet aan de tv-serie ‘Game of Thrones’ te danken dat George R.R. Martins fantasyreeks ‘A Song of Fire and Ice’ op zo veel aandacht en lof mag rekenen. Veeleer geldt het omgekeerde, de nog niet voltooide boekenreeks was in brede kring al zo lang een gevestigde waarde dat het een wonder mag heten dat het niet eerder verfilmd werd. De belangrijkste reden daarvoor was dat Martins wereld zo complex is dat het haast onbetaalbaar is om het naar het witte doek of televisiescherm te vertalen. Nochtans bestaat het door Martin gecreëerde universum nauwelijks uit wonderbaarlijke of fantastische wezens en oogt de wereld die hij geschapen heeft vooral middeleeuws in denken en doen. De kneep zit dan ook in het feit dat de hele reeks een groots opgezet epos is waarbij het aantal hoofd- en nevenpersonages al snel niet meer te tellen is, terwijl het aantal verhaallijnen die parallel naast elkaar lopen zich evenmin in een zucht laten vertellen.
Wie het eerste boek, Het spel der tronen…
Lees verder
Nee het is niet aan de tv-serie ‘Game of Thrones’ te danken dat George R.R. Martins fantasyreeks ‘A Song of Fire and Ice’ op zo veel aandacht en lof mag rekenen. Veeleer geldt het omgekeerde, de nog niet voltooide boekenreeks was in brede kring al zo lang een gevestigde waarde dat het een wonder mag heten dat het niet eerder verfilmd werd. De belangrijkste reden daarvoor was dat Martins wereld zo complex is dat het haast onbetaalbaar is om het naar het witte doek of televisiescherm te vertalen. Nochtans bestaat het door Martin gecreëerde universum nauwelijks uit wonderbaarlijke of fantastische wezens en oogt de wereld die hij geschapen heeft vooral middeleeuws in denken en doen. De kneep zit dan ook in het feit dat de hele reeks een groots opgezet epos is waarbij het aantal hoofd- en nevenpersonages al snel niet meer te tellen is, terwijl het aantal verhaallijnen die parallel naast elkaar lopen zich evenmin in een zucht laten vertellen.
Wie het eerste boek, Het spel der tronen niet gelezen heeft, loopt onmiddellijk verloren in De strijd der koningen, want dit tweede boek pikt de draad op waar het eerste verhaal stopte. Met de dood van koning Robert Baratheon en de daaropvolgende terechtstelling van de ‘Hand van de koning’ Robert Stark is het rijk in een oorlog gestort. Niet alleen eisen Roberts twee broers zijn kroon op, ook Starks oudste zoon Robb, die in het eerste boek tot koning van het Noorden werd uitgeroepen, blijft niet bij de pakken zitten. Ondertussen droomt Daenerys Targaeryen, de laatste overlevende van het koninklijk geslacht die door Baratheon en zijn gezellen van de troon gestoten en vermoord werd, nog steeds van wraak en de kans om haar troon terug te claimen. Maar niet alleen de verwanten en naaste gezellen van de dode koning eisen hun plek op, ook andere (leen)heren en ridders zien hun kans schoon om macht te verwerven, oude rekeningen te vereffenen en nieuwe allianties te smeden. Alsof dit alles nog niet verwarrend genoeg is, blijken de wildlingen zich georganiseerd te hebben met als doel eveneens het verdeelde rijk binnen te vallen, gesterkt in het besef dat de wachters van de muur met steeds minder manschappen zijn en binnen het rijk op weinig steun kunnen rekenen voor wat zij zelf als een heilige taak beschouwen. Het kluwen van (adellijke) families en personages is dan ook zo talrijk dat Martin noodgedwongen een hele lijst van stambomen heeft toegevoegd als bijlage.
De kracht van de reeks en het verhaal zit in de manier waarop Martin erin slaagt de vele verhaallijnen niet alleen gescheiden te houden maar ook zo op te bouwen dat ze elk als een sterk verhaal op zich staan. Door bovendien het verhaal vanuit verschillende personages te vertellen, creëert hij een mozaïsche dynamiek die bijna achthonderd pagina’s lang de aandacht weet vast te houden. Martin weet, net als in het eerste boek, perfect het overzicht van de reeks te behouden zonder dat het boek op zich als een overgang overkomt. De overkoepelende verhaallijn wordt voortgestuwd terwijl de gebeurtenissen van het boek zelf een eigen einde kennen en als afgesloten beschouwd kunnen worden.
De strijd der koningen wordt tot het fantasy-genre gerekend, maar is in de eerste plaats een ridderroman die de beperkingen van het genre ver overstijgt en zich in stijl en opbouw laat meten met literaire werken van allure. Martin kan een verhaal van lange adem vertellen en doet dit met een opzienbarend gevoel voor stijl. Geen wonder dat de reeks nu al vergeleken wordt met Tolkiens meesterwerk In de ban van de ring. [Jurgen Boel]
Verberg tekst
