Een goede thrillerschrijver moet heel wat valkuilen weten te vermijden. Onder meer voorspelbaarheid, ongeloofwaardigheid, stereotiepe personages en een gebrek aan spanning kunnen een spannend bedoeld verhaal de doodssteek geven. De Zweedse misdaadauteur Kjell Eriksson heeft al heel wat succesvolle boeken op zijn naam staan en wordt in één adem genoemd met Henning Mankell en Håkan Nesser. Bovendien heeft de premisse van zijn nieuwste thriller, Open graf, zeker potentieel. Toch wordt in de tweede helft van het boek langzaam maar zeker duidelijk dat Eriksson de verwachtingen van zijn lezers niet zal kunnen inlossen. Dat zijn personages overduidelijk gemaakt zijn van papier en inkt, en niet van vlees en bloed, speelt daarbij zeker een rol.
Centraal in Open graf staat de oude professor Bertram von Ohler. Hij krijgt onverwachts een telefoontje met de mededeling dat de Nobelprijs voor Geneeskunde aan hem wordt toegekend. Dat kan hij zelf eerst nauwelijks geloven, maar even later staat het bericht in de krant en komt het op tv. En dan blijkt dat heel wat mensen, om uiteenlopende redenen, van mening zijn dat hij de prijs niet verdient. Zoals dat hoort in een verhaal als dit, heeft de professor inderdaad wel een en ander te verbergen. Dat zijn verleden niet zonder gevolgen is gebleven, en dat één iemand in het bijzonder zint op wraak, wordt hem steeds duidelijker. Maar ook de entourage van de professor — van zijn dochter en zijn huishoudster tot zijn buren — en zelfs de politiemensen die de bedreigingen aan zijn adres onderzoeken, worstelen met hun eigen demonen. Het is een broeierig recept voor spanning, dat uiteindelijk met een sisser afloopt.
Open graf is geen thriller die bol staat van actiescènes en hoogoplopende spanningen. Het grootste deel van het boek draait vooral om psychologische spanning: de lezer moet tot op de laatste pagina’s wachten voordat er toch iemand sterft. Eriksson neemt dus rustig de tijd om zijn verhaal te vertellen. Dat zou positief kunnen zijn, moest het allemaal niet zo dodelijk saai en tweedimensionaal blijven. Erikssons personages zijn poppetjes zonder diepgang, die elk aan de hand van een heel beperkt aantal kernwoorden gekarakteriseerd kunnen worden. Hun trauma’s en motieven zijn niet overtuigend, en soms draaien ze met de wind zonder dat je als lezer voelt waarom — of misschien kan het je na enkele honderden pagina’s niet meer echt schelen. Intussen blijft de hoop dat Eriksson het allemaal nog kan redden met een onverwacht raak einde, maar ook dat is niet het geval. Dit is een boek vol losse eindjes en gemiste kansen. Net als zijn personages heeft Eriksson de valkuilen die voor hem klaarlagen niet weten te ontwijken. [Anja Goyens] Verberg tekst

Professor Bertram von Ohler is de tachtig al gepasseerd als hij ineens de Nobelprijs voor geneeskunde krijgt. Maar niet iedereen is daar blij mee en bedreigingen volgen. Inspecteur Ann Lindell stuit in haar onderzoek op verschillende kandidaten met een wrok tegen de professor. Beetje bij beetje worden geheimen uit het verleden zichtbaar. Prachtig verteld verhaal met Ann Lindell weer in een centrale rol. Hoewel regelmatig gerefereerd wordt aan gebeurtenissen uit eerdere boeken, is dat niet storend. Veel aandacht gaat uit naar de bijzondere sfeerbeschrijvingen in de wat deftige Deense wijk en de aansprekende beschrijvingen van de uiteenlopende karakters waardoor de personages stuk voor stuk levensecht worden. Spanning is er bijna niet, maar het verhaal is beklemmend genoeg om meer dan te boeien tot het sinistere einde. Het taalgebruik is niet moeilijk en het verhaal is goed te volgen. Voor de liefhebber van een mooi gecomponeerd verhaal tegen de wat sombere Scandinavische achtergrond. Normale druk. Verberg tekst