Gevallen engel Daniël en zijn geliefde zijn vervloekt: hun liefde mag niet zijn. Hij heeft het eeuwige leven, terwijl zij elke zeventien jaar sterft, om vervolgens weer geboren te worden. Reeds een duizendtal keren heeft Daniël haar zien doodgaan, terwijl Lucinda zich niets herinnert van haar voorbije levens. Zo gaat het al eeuwenlang, tot nu.
In Fallen, de voorganger van Kwelling, werd duidelijk dat de vicieuze cirkel doorbroken is. Dit keer overleeft Lucinda hun kus, wat wel eens zou kunnen betekenen dat dit leven haar laatste is. Daniël probeert haar dan ook te beschermen tegen alle mogelijke gevaren en brengt haar daarom naar de Kustschool. Ondanks zijn herhaalde smeekbeden dat ze op de campus moet blijven, zoekt Luce het avontuur op uit verveling, nieuwsgierigheid en de drang om op haar eigen benen te staan, wat haar een aantal keer in een netelige positie brengt.
Ondertussen komt ze, via de schaduwen die haar reeds haar hele leven lang achtervolgen, meer te weten over haar vorige levens. Deze blijken namelijk Verkondigers te zijn: weergaven van gebeurtenissen uit het verleden. De dingen die Luce in de schaduwen ziet, zorgen ervoor dat ze alles wat meer in perspectief kan plaatsen, waardoor ze ook haar grote liefde beter begrijpt.
De ontwikkeling van haar karakter komt tot uiting in haar groeiende besef dat goed en kwaad niet zo gemakkelijk te definiëren zijn. Luce is er aanvankelijk van overtuigd dat demon Cam door en door slecht is. Nadat hij echter haar leven gered heeft, wijst hij haar erop dat alles een kwestie van interpretatie is en dat de winnaar van een bepaald conflict de geschiedenis zo kan herschrijven dat hij als goede partij uit de strijd komt. Zowel deze stelling als de uitwerking van haar karakter verlenen diepgang aan de roman, maar helaas niet genoeg om het boek echt interessant te maken.
De vergelijking met reeksen zoals Stephenie Meyers’ ‘Twilight’ en Aprilynne Pike’s ‘Wings’ ligt voor de hand. Gemeenschappelijke punten zijn onder andere de bovennatuurlijke wezens en de driehoeksverhouding.
Waar Luce in Fallen nog heen en weer geslingerd werd tussen Cam en Daniël, wordt ze nu in verleiding gebracht door Miles. Ze vraagt zich immers af hoe haar leven er zou hebben uitgezien wanneer ze Daniël nooit had ontmoet. Miles staat voor het veilige en geborgen leven waar ze zo naar verlangt.
Terwijl het eerste deel uit de reeks las als een trein door de geleidelijke ontrafeling van het mysterie rond Daniël, lijkt de vaart in Kwelling wat verloren te gaan. De zeemzoete en clichématig beschreven liefdesscènes, afgewisseld met de ruzies tussen de geliefden, overheersen het verhaal en verdrijven de spanning naar de achtergrond. Hopelijk wordt de balans tussen beide aspecten van de roman hersteld in deel drie: Passie. [Ilse Moens] Verberg tekst

Luce (17) leeft in deze tijd in de VS. Zij is vele malen gereïncarneerd en wordt nooit ouder dan 17 jaar. In ieder leven ontmoet ze haar grote liefde: Daniël, een gevallen engel die haar probeert te beschermen. Luce is een legende op wie goede en slechte engelen en schaduwen uit het verleden jagen. Het verhaal gaat verder waar het eerste deel 'Fallen'* eindigde, vertelt over de achttien dagen van wapenstilstand. Luce gaat voor haar veiligheid naar een kustschool in Californië. Door haar onafhankelijke karakter gaat ze tegen de regels in en de demonen vinden haar. Ondanks de wapenstilstand gaat de jacht op haar door. Luce wil ditmaal ouder worden en zoekt naar aanwijzingen uit het verleden die haar kunnen helpen. Auteur is joods opgevoed en heeft een katholieke vader. Zij is geïnteresseerd in religie en heeft les gevolgd bij een docent die de Bijbel puur als literatuur zag. Het boek bevat Bijbelverwijzingen en de auteur speelt met het stereotiepe beeld van engelen. Veel dialogen, beschrijvingen en herhalingen. Dit maakt het verhaal langdradig, waardoor het vaart mist. Vanaf ca. 14 jaar. Verberg tekst

'Kwelling' is het vervolg op 'Fallen'. Luce wordt door Daniël ondergebracht in de Kustschool, een school geleid door engel Francesca en demon Steven. Ze leert er nieuwe mensen kennen en leert omgaan met de Verkondigers. Deze zwarte schaduwen, waarmee we in het eerste boek reeds kennis maakten, onthullen haar stukken van het verleden. Maar ze kan er ook gewoon instappen en zich door tijd en ruimte verplaatsen. Zo maakt ze kennis met haar familie uit haar vorige levens en komt steeds meer te weten. Langzaam maar zeker begint Luce te twijfelen aan Daniël. Welke relatie heeft hij toch met Cam? Ze krijgt het gevoel dat hij haar niet alles heeft verteld en dat hij iets gevaarlijks voor haar achterhoudt. En bovendien heeft ze ook gevoelens voor Miles ...
Het boek bestrijkt achttien dagen en de hoofdstukken tellen af naar een ontknoping op Thanksgiving. Zo lang duurt een of ander bestand tussen goed en kwaad. Maar het wordt voor Luce steeds duidelijker dat de grens tussen goed en kwaad helemaal niet zo duidelijk is. In elk hoofdstuk wordt er uitgewijd over de vreselijke scheiding: omwille van Luces veiligheid mogen de twee geliefden niet samenzijn. Nochtans moeten ze elkaar maar enkele dagen missen en bovendien komt Daniël Luce te pas en te onpas opzoeken. Waarom dan al dat gezeur over 'nu we elkaar zolang niet kunnen zien'? Luce, die niet begrijpt waarom er jacht op haar gemaakt wordt, gaat tegen de regels in en zo vinden de demonen haar toch.
Eigenlijk gebeurt er in dit boek helemaal niets en wordt er vooral rond de pot gedraaid. We maken kennis met enkele nieuwe creaturen, zoals Nephilijnen (kinderen die afstammen van engelen of demonen) en Verschoppelingen en er is wat commotie rond een 'sterrenschot'. De lezer wordt continu geconfronteerd met herhalingen en alles wordt veel te expliciet uitgelegd. Een voorbeeld: “Ze had Shelby niet verteld wat ze nog meer allemaal in de Verkondiger had gezien, namelijk dat Daniël en Cam samenwerkten.“ (p. 247) De lezer kan echt wel een paar bladzijden lang onthouden wat hij zonet gelezen heeft, dus dat moet niet meer zo expliciet herhaald worden. Daarentegen zijn er andere dingen die wat duidelijker mogen. Waar gaat dit heen? Er wordt afgeteld naar 'iets' maar uiteindelijk komt er in feite niets. Ook de vertaler laat af en toe een steekje vallen met vreemde zinsconstructies (cf. bovenstaand citaat: 'nog meer allemaal').
Een boek vol twijfel, onrust en verwarring dat nodeloos complex gemaakt wordt, maar zonder veel vooruitgang. Benieuwd of het laatste boek van deze trilogie dan eindelijk een boeiend slot weet te breien aan dit verhaal, dat erin slaagt de lezer twee boeken lang op zijn honger te laten zitten.
Verberg tekst