De elfjarige Sebastian, klein en kwetsbaar, opvallend mooi met een breed, hartvormig, sproetig gezicht, dunne, rode lippen en grote groene ogen waaruit intelligentie straalt, wordt beschuldigd van de moord op een achtjarig speelkameraadje. Advocaat Daniel Hunter, die vrijwel nooit in aanraking komt met kinderen, zal hem juridisch bijstaan met als enige referentiekader zijn eigen ervaring als kind. Daniel herinnert zich nog goed hoe het is om je als kind dat in moeilijkheden is opeens te bewegen in de wereld van de volwassenen en hij voelt zich verantwoordelijk voor de jongen. Hij weet niet of hij schuldig of onschuldig is, wel wil hij hem buiten de gevangenis houden, waar drugsverslaving en recidive hem opwachten. Een bijna onhaalbare kaart, want media en publiek hebben hem al veroordeeld. Tijdens het proces krijgt Daniel een brief die vermeldt dat zijn adoptiemoeder Minnie is gestorven. Waarom heeft hij zich de laatste vijftien jaar van haar afgekeerd?
De schuldige is opgebouwd rond twee verhaallijnen die allebei vanuit Daniels perspectief worden verteld, als kind en als volwassene. Als in een film keert hij terug naar zijn jeugd bij een verslaafde moeder en haar gewelddadige vriendjes. Hij herinnert zich hoe wanhopig hij zich voelde, van haar gescheiden, niet in staat haar te beschermen. Hij was vaak weggelopen van bij zijn pleegouders naar haar toe, maar telkens werd hij teruggehaald. Bij Minnie, de moeder die de staat had goedgekeurd, was hij gebleven. Zij had hem meegemaakt als kind, tiener en jongeman. Haar verlies voelt hij het meeste. Het leven van Sebastian vertoont veel gelijkenissen met het zijne, verraden door de zwakte en wanhoop van een moeder die hem niet kan beschermen, ook al vertoont het kind niets anders dan liefde voor haar. Lisa Ballantyne snijdt in haar debuut zwaar beladen thema’s aan waardoor het meer een psychologische roman dan een thriller is geworden. Een groot deel van de tijd waardeert Daniel het rechtssysteem, maar zodra het over kinderen gaat, lopen Engeland en Wales uit de pas in vergelijking met de rest van Europa. Hoe is het mogelijk dat iemand van elf, nog ongevormd als mens, strafrechtelijk wordt aangehouden? (De moord op James Bulger in 1993 door twee tienjarigen zit geankerd in het collectief geheugen.) Ook de media krijgen een veeg uit de pan. Hoe halen ze het in hun hoofd om voor rechter en jury te spelen? Daarenboven blazen ze de razernij van de massa buiten alle proporties op. Zelfs als Sebastian schuldig is, heeft hij hulp nodig en schiet hij met verkettering niets op. Nooit werd het dilemma nature versus nurture zo accuraat gesteld: worden criminelen geboren of gemaakt? Eens te meer blijkt hoe dun de scheidslijn tussen goed en kwaad is, want in dit verhaal is iedere schuldige slachtoffer en elk slachtoffer schuldig. [Myriam Bellens] Verberg tekst

Als een jongetje vermoord wordt, is zijn vriendje de verdachte. Advocaat Daniel moet hem verdedigen en ziet overeenkomsten met zijn eigen jeugd. Dit boek kent twee verhaallijnen: de rechtszaak waarin de moord behandeld wordt en de jeugd van de advocaat. In feite is het boek een aanklacht tegen de jeugdzorg en jeugdinrichtingen die kinderen in probleemsituaties eerder tegen werken dan helpen. Heel ontroerend is het verhaal van Daniël en zijn pleegmoeder waarmee het contact al jaren geleden verbroken is. Langzaam kom je erachter wat er gebeurd is. Intussen vraag je je steeds meer af of de jongen wel of niet zijn vriendje heeft vermoord. Het bijzonder spannende boek is absoluut een aanrader: geloofwaardige personages, reële situaties en vooral met heel veel gevoel geschreven. Kleine druk.