Drie jaar geleden introduceerde schrijversduo Nicci French psychotherapeute Frieda Klein in Blauwe maandag en er werd meteen aan toegevoegd dat zij de hoofdrol zou spelen in een reeks van acht boeken. Na de zeven dagen van de week zou een afsluitende band volgen waarin alles bij elkaar zou komen en het mysterie omtrent Dean Reeve, de man van wie iedereen, inclusief zijn ex, denkt dat hij dood is, maar van wie Frieda vermoedt dat hij nog leeft, wordt opgelost. Inmiddels zitten we bij donderdag, bij Donderdagskinderen om precies te zijn, en we zijn nu al benieuwd wat het weekend brengen zal.

Frieda is nog maar amper bekomen van de dode meisjes uit Wachten op woensdag wanneer ze een telefoontje krijgt van haar vroegere klasgenote Maddy. Of ze even mag langskomen, ze wil iets bespreken. Blijkt dat haar vijftienjarige dochter Becky de laatste tijd raar doet. Ze negeert haar schoolwerk en eet nog amper iets anders dan de occasionele appel. Ook al waren Frieda en Maddy niet zo close, toch wil de therapeute wel een verkennend gesprek hebben met Becky.

Het duo French staat bekend om het gemak waarmee het spanning opbouwt en in de geest van de personages afdaalt, en ook hier zijn ze weer meesterlijk. Schijnbaar uit de losse pols beschrijven ze Becky als een labiele puber wier leven overhoop is gegooid toen ze op een avond in bed verkracht werd door een gemaskerde man die haar grinnikend toefluisterde dat ze het aan niemand moest vertellen want dat toch geen mens haar zou geloven. Een paar pagina's maar en Becky staat er, met haar gebroken onschuld en haar afkeer van zichzelf. Je ziet haar voor je, of beter: je voelt haar, want je wordt diep in haar lijden meegenomen.

Er zijn meerdere redenen waarom Frieda Becky niet in therapie kan nemen. Omdat ze een kennis is van haar moeder, natuurlijk, maar ook omdat Frieda 23 jaar eerder net hetzelfde is overkomen: dezelfde gemaskerde man verkrachtte haar en zei net hetzelfde zinnetje. Een jaar of drie later was een zonderling opgepakt voor zedenfeiten en Frieda had altijd gedacht dat hij haar dader was, tot nu. Er zit maar één ding op om haar in overdrive rakende geest te kalmeren, beseft ze: weg uit Londen en terug naar Braxton, haar geboortedorp, waar zij en Becky verkracht werden en waar ten gevolge van haar gesnuister doden zullen vallen.

De ideale thriller is als een achtbaan. Je ziet de klim voor je, beleeft intense momenten van spanning, waarna je even weer adem kunt halen en al begint te anticiperen op wat de volgende helse afdaling brengen zal. Nicci French betoont zich hier een eersteklas ingenieur. Zonder ooit expliciet te worden, laat het boek je nooit echt los. Je leest vol verwachting doorheen de huiselijke passages en grimlacht mee met Frieda wanneer Maddy maar niet begrijpen wil dat therapie geen vriendendienst kan zijn maar wel degelijk betaling veronderstelt. En ondertussen voel je de spanning groeien, weet je dat er een heel diepe duik aan zit te komen, en daarna mag je uitbollen. 'Donderdag is misschien wel het dieptepunt van de week', zegt Frieda ergens, en inderdaad, psychologisch gaat deze thriller bijzonder diep.

DONDERDAGSKINDEREN *****

Nicci French , Anthos (originele titel: Thursday's Children), 379 blz., ? 19,95.

MARNIX VERPLANCKE ■

Verberg tekst

Na het teleurstellende Wachten op woensdag weet het schrijvende echtpaar Nicci French zich in dit vierde deel rond psychotherapeute Frieda Klein enigszins te herpakken. In tegenstelling tot het vorige deel zorgt French er in Donderdagskinderen voor dat een overvloed aan personages elkaar niet in de weg lopen. Daardoor is Klein weer de centrale figuur en komen sommige personages uit de vorige delen, zoals Yvette Long en Hal Bradshaw, in Donderdagskinderen amper aan bod.
Klein krijgt in haar praktijk bezoek van haar voormalige klasgenoot Maddie Capel, wier dochter Becky kampt met gedragsstoornissen. Maddie gelooft dat er meer aan de hand is dan een hevige puberteit, maar Becky wil niet met haar moeder praten. Tijdens een van hun sessies bekent Becky aan Frieda dat ze in haar eigen slaapkamer verkracht is door een onbekende indringer. Frieda raadt Becky aan om naar de politie te gaan, maar vooraleer de tiener daartoe komt, wordt ze thuis opgehangen gevonden. Frieda gelooft niet in de theorie zelfmoord. Twintig jaar eerder heeft ze immers hetzelfde meegemaakt: ook Frieda werd thuis verkracht door een onbekende man. Om de dader te zoeken moet ze terug naar haar geboortestreek Suffolk, die ze onmiddellijk na de feiten heeft verlaten om een nieuw leven op te bouwen in Londen. In Suffolk wordt ze geconfronteerd met haar jeugdjaren en de mensen die er deel van uitmaakten. Al snel volgt het besef dat een van hen de dader is.
Donderdagskinderen biedt voor het eerst in de reeks een blik in het verleden van dr. Frieda Klein. Ze is gedreven, een uitstekend therapeut en een bovenmatig intelligente vrouw, maar ze is ook een koppige eenzaat die voortdurend mensen afstoot. In dit boek krijgen we een mogelijke verklaring voor haar afstandelijke gedrag, verkracht worden is natuurlijk iets waar je niet vlug overheen komt. Je zou denken dat dit enige sympathie voor Frieda doet ontstaan, maar ook in dit boek blijft de lezer twijfelen of hij haar in de armen kan sluiten.
Donderdagskinderen is een goed boek dat vlot leest, maar van Nicci French verwacht je toch iets meer. De schrijfstijl is zoals steeds heel mooi uitgewerkt en het verhaal heeft een constante onderhuidse spanning, maar na afloop blijf je toch een beetje op je honger zitten. Vooral het personage Frieda Klein blijft te vaag om met haar mee te kunnen leven en sommige van haar acties doen de wenkbrauwen fronsen (bijvoorbeeld de manier waarop ze haar vriendje de bons geeft is zeer vreemd). In de volgende drie delen komen we ongetwijfeld nog meer te weten over de achtergrond van Klein, maar de vraag is of Nicci French hun lezers tot het einde van de reeks kunnen vasthouden. We zouden niet meteen durven schrijven dat Nicci French op hun retour is (schrijven kan het echtpaar nog steeds als een van de besten), maar inhoudelijk waren de stand aloneverhalen en de personages van voor de ‘Frieda Klein’-reeks toch een pak interessanter. [Karen Vandyck] Verberg tekst

Als psychotherapeute Frieda Klein in Londen door een oud-klasgenote uit de Engelse stad Braxton wordt gevraagd eens te praten met haar lastige tienerdochter, wil ze geen nee zeggen. In twee gesprekken met de eerst heel dwarse Becky (15) vertelt deze ten slotte over de traumatische gebeurtenis die haar overkwam. Door een bepaalde formulering realiseert Frieda zich dat haar op haar vijftiende hetzelfde is overkomen, ook in Braxton. Ze besluit terug te gaan naar de stad en het huis waaruit ze op haar zestiende wegliep, en zoekt haar moeder op. Die is daar niet blij mee en dan begint voor Frieda een moeilijke zoektocht naar wat zich in 1989 nu precies heeft afgespeeld. Onder pseudoniem schrijft het Engelse echtpaar Nicci Gerrard (1958) en Sean French (1959) psychologische thrillers. Deze goedvertaalde vierde in de Frieda Klein-serie volgt op de bestseller ‘Wachten op woensdag’. Het heel boeiende, spannende verhaal heeft een uitstekende plot en subplots, een heel menselijke hoofdpersoon en een niet heel verrassende, maar vakkundig uitgewerkte ontknoping. Omslagfoto in kleur van meisje in een kale ruimte. Normale druk. Verberg tekst