Halsoverkop en met een koffer vol onopgevouwen kleren vliegen de Engelse Yasmin en haar tienjarige dove dochtertje Ruby naar de noordelijkste der Verenigde Staten. Daar in het Hoge Noorden draait man- en vaderlief Matt natuurfilms. Maar hij is er, zo heeft hij telefonisch opgebiecht, ook bezweken voor de charmes van een Eskimovrouw, een huwelijkscrisis die stante pede bezworen moet worden.

Maar bij aankomst op de luchthaven van Fairbanks staat Matt zijn gezin niet op te wachten. Het Inupiaq-dorp waar hij verbleef, blijkt een dag eerder op catastrofale manier van de kaart te zijn geveegd: een gigantische explosie van brandstoftanks, met geen enkele kans op overlevenden. Yasmin weigert die gruwelijke feiten onder ogen te zien. Voor iemand hen kan tegenhouden, hebben moeder en dochter bij een noordwaarts rijdende trucker al een lift afgesmeekt. Wanneer die bereidwillige man - je zult het altijd zien - bij een stopplaats door een beroerte wordt getroffen en afgevoerd, staat er Yasmin maar een ding te doen: zelf achter het stuur van de achttienwieler kruipen.

En zo denderen moeder en dochter de genadeloze arctische winternacht in: woeste poolvlaktes, onbarmhartig gebergte, bulderende sneeuwstormen, in gletsjers veranderde wegen, diepe duisternis, kou die de longen doet samentrekken. Maar gelukkig is er ook meer dan dat Discovery Channel-avontuur. Schrijfster Rosamund Lupton speelt de doofheid van de kleine Ruby uit met een mengeling van sereniteit en speelsheid: helemaal geen magneet van medelijden, dit kind. Ze communiceert via het klavier van haar laptop zoals ieder ander, en ook haar gedachtegang vertelt een deel van het verhaal.

Anderzijds komt dat stukje technologie de plot goed uit. Want dankzij Ruby's satellietverbinding kan Lupton de intimidatie van haar protagonisten nog opvoeren. Welke sinistere onbekende mailt het voortjakkerende paar namelijk voortdurend foto's van verminkte dode dieren, en waarom? Bovendien blijkt al snel dat Yasmine en Ruby door een tankwagen worden achtervolgd. Belager of beschermer?

Met Dochter weifelt Rosamund Lupton tussen roman en thriller, en dat mag. Alleen jammer dat ze af en toe haar fijne penseeltje voor een ruwe borstel inruilt. De ecologische subplot, over boren naar schalieolie in die ongerepte wildernis, had ze zorgvuldiger kunnen integreren. En het einde stelt dan wel niet teleur, in vergelijking met de rest van het strakke verhaal rafelt het wat uit.

Maar kom: alleen al vanwege die onmenselijke vrieskou zijn rillingen verzekerd.

DOCHTER ***

Rosamund Lupton , Boekerij (originele titel: The Quality of Silence), 352 blz., euro 19,99.

KURT BLONDEEL ■

Verberg tekst

Als Yasmin met haar dove dochter Ruby (10) in december haar man Matt achterna reist, die een natuurfilm opneemt in Alaska, wordt ze bij aankomst opgevangen door de politie die haar vertelt dat bij een brand in Anaktue 23 mensen zijn omgekomen en dat Matt bijna zeker het 24e slachtoffer is. Zijn lichaam is niet gevonden, maar zijn trouwring wel. Omdat op zijn telefoon na de brand nog eenmaal is gebeld, weigert Yasmin te geloven dat Matt dood is, ook al zegt de politie zijn telefoon te hebben getest. Als het vliegveld is gesloten, vindt ze een taxichauffeur bereid haar en Ruby naar Anaktue te rijden. Hij merkt al gauw dat ze worden gevolgd door een tankwagen met blauwe lampen. Dit is de goed vertaalde derde thriller van de Britse auteur (1964), die in 2010 debuteerde met de wereldwijde bestseller ‘Zusje’. Het spannende verhaal wordt, ook psychologisch gezien, uitstekend opgebouwd, waarbij het goed beschreven landschap/weer van Alaska een belangrijke rol spelen. Naar het heel verrassende, aannemelijke slot is goed toegewerkt. Verberg tekst