Oscar (14) heeft een bijzonder talent: hij bakt appeltaarten die hoop geven. Maar juist hij is in een vlaag van wanhoop met zijn fiets de zee in gereden. Het boek begint met de herdenkingsdienst die door zijn vriendin Meg wordt beleefd als een toneelstuk. Zij en Oscars broer kunnen niet geloven dat Oscar dood is. Dat zij gelijk hebben, blijkt al uit de openingszin van het volgende hoofdstuk: 'Ik ben niet gestorven'. Aan het woord is Oscar die blijkbaar van de verdrinking is gered en nu oproept om mensen niet zomaar op te geven. Vervolgens wordt in hoofdstukjes die beurtelings vanuit Oscar en Meg zijn geschreven, steeds duidelijker wat tot de dramatische gebeurtenis heeft geleid. Het is een spannend en ontroerend verhaal over vriendschap, maar ook over kwetsbaarheid, bedrog en jaloezie. De hoofdstukken ('stukken') zijn als punten appeltaart die gevoelige tieners een hart onder de riem steken en aanmoedigen om zichzelf te zijn. Vanaf ca. 12 jaar.

Oscar Dunleavy is een doorsneejongen die naar school gaat, vrienden heeft, verliefd wordt en zijn redelijk gewone leventje leidt. Hoewel er toch wel iets bijzonders is aan hem: hij bakt immers de lekkerste appeltaarten die je je maar kan inbeelden. Hij wordt daar erg voor gewaardeerd en het hoort gewoon bij hem. Oscar bakt met veel liefde en zorg en dat proef je.

Zijn beste vriendin, Meg, is ook zijn buurmeisje. Op een dag kondigt ze aan dat ze voor vele maanden naar Nieuw-Zeeland verhuist. Oscar zit in zak en as. Maar al vlug wordt hij afgeleid door Paloma, een frisse, knappe meid, die de plaats van Meg inneemt in haar huis, maar ook een beetje in Oscars hart. Vanaf dan loopt het snel mis. Oscar ziet niet hoe Paloma hem manipuleert, hoe zij zijn omgeving opzet tegen hem en hoe zij sluw en geslepen hem de afgrond induwt. Oscar verdwijnt plots. Na een week van zoektochten en speuracties geeft men het op. Iedereen vermoedt dat Oscar dood is. Heeft hij zelfmoord gepleegd? Niemand weet het, maar Oscar lijkt ook redelijk snel vergeten te zijn, ook door toedoen van Paloma.

Gelukkig is er nog Stevie, zijn broertje. Hij en Meg geloven niet dat Oscar dood is en geven het niet op. Meg keert terug uit Nieuw-Zeeland en Stevie begint zijn onderzoek. Hij zit dan wel in een rolstoel, maar daar laat hij zich niet door beperken. Samen zoeken ze naar wat er gebeurd is in dat laatste half jaar, wat Oscar heeft aangezet om ‘te verdwijnen’ en hoe ze hem kunnen terugvinden.

Als lezer weet je al snel dat Oscar niet dood is. Hij vertelt vanuit zijn standpunt een groot deel van het verhaal. Ook mails van Meg en Paloma vullen het verhaal aan. Zo passen alle puzzelstukjes geleidelijk aan in elkaar. Je leert hoe Oscar en Meg een hele hechte band en fijne kindertijd hadden, hoe Paloma daar een abrupt einde aan maakt. Je leest over de liefde van Stevie voor zijn grote broer, maar ook over het waarom van de appeltaarten: Oscar bakt appeltaarten voor mensen die het nodig hebben. Zelf zegt hij tegen Barney, een oudere man bij wie hij tijdens zijn verdwijning onderdak vindt, het volgende: “Dit is een appeltaart. Maar het is geen gewone appeltaart. Het is de appeltaart van hoop. Nadat je een hap hebt genomen, ziet de wereld er ineens bijna helemaal anders uit. Dingen veranderen en tegen de tijd dat je een hele punt op hebt, realiseer je je dat alles weer goed komt. En daar draait het in dit boek om: hoop, dingen veranderen en vooral ‘het goed komen’. Want uiteindelijk komt het met Oscar ook weer goed.

Het boek is goed geschreven, met veel emoties en vooral vanuit een mooie puurheid. Langs de ene kant word je geconfronteerd met de zeer slechte karaktereigenschappen van sommigen (Paloma), maar daar tegenover staat veel sterker vriendschap, liefde en hoop. ‘De appeltaart van hoop’ is een aanrader, het opent je ogen, maar biedt tegelijk ook troost: er is altijd wel iemand die om je geeft.

Verberg tekst